Deneyim ve tecrübe ile bilgi ediniminin mümkün olduğu görüşüne antik çağlarda rastlamak pek mümkün değildir. Deneyimden gelen bilgiyi reddeden iki meşhur filozof olan Sokrates ve Platon, bilginin ancak ve ancak akıl ile elde edilebileceğini savunmuşlardır. Onlara göre dış dünya nesneleri kusurludur, eksiktir ve yanıltıcıdır. Aynı şekilde duyu organlarımız, dış dünyayı deneyimlerden yanılırlar. Bu nedenle Sokrates ve Platon gibi filozoflar, iç dünyamıza yoğunlaşmışlardır. Onlara göre bilginin en kusursuz örneği matematiktir ve geometridir. Buradaki bilgiler tamamen evrenseldir ve hiçbir şekilde doğruluğundan şüphe edilemezler. Bununla birlikte Sokrates, “doğurtmak” olarak tabir ettiği bilgi edinim yöntemi fikrini ortaya atmıştır.

Matematik ve felsefe hakkında hiçbir bilgisi olmayan bir çocuğa, yalnızca doğru soruları sorarak çocuğun zihninin geometriyi aslında bildiğini iddia eder. Öğrencisi Platon da, hocası Sokrates’in araladığı yoldan devam eder. Felsefe’nin en meşhur ve etkili olmuş iki filozofu, çağlar boyu birçok filozofu da etkilemiştir. İbn Sina, Farabi, İmamı Gazali gibi büyük islam düşünürleri, kendinden öncekilerden etkilendikleri gibi, kendilerinden sonrakileri de etkilediler. Bu nedenle deneyim ile elde edilen bilgi değersiz ve yok sayıldı. Ancak modern felsefenin ortaya çıkışı ile birlikte deney ile kanıt gösterme fikri bilimin temelini oluşturdu. John Locke, David Hume gibi filozoflar bu deneycilik akımının felsefi temellerini oluşturmuş ve modern bilime yön vermiştir.