Ahmet Haşim’in “En güzel şiirler, manalarını karîin (okuyucunun) ruhundan alan şiirlerdir.” sözünden ne anladığınızı açıklayınız.
Şiir konusunda ne kadar yorum yaparsak yapalım eksik kalırız diye düşünüyorum. İnsanın kendisi için olanı kabullenmekte zorlanmasına anlam veremiyorum. Şiir insanın ruhu için. Okuduğunda bizzat kendisini iyi hissetmesi gereken şiirleri neden okumaz ki insan ? Huzursuz olmak, kendini bulamamak diyoruz ya hep bizi yansıtacak olan durumlara kayıtsız kaldığımızdan olmasın. Nasıl yapsak da bu durumu değiştirsek diye debelenip dururken iki satır duygumuza tercüman olan mısraların arasında otursak kendimize geliriz diye düşünüyorum.
Peki diyelim ki ruhumuzu yansıtan şiirlere yöneldik. Ya birde kolay beğenmeyen bir kişiliğimiz varsa ? Çok mu seçiciyiz bilemem ama seçici kişilikte iseniz en iyisini okumak istemek tabi ki hakkınız. Burada yapmamız gereken Ahmet Haşim’in bu sözüne kulak vermek; -En güzel şiirler, manalarını karîin ruhundan alan şiirlerdir. Yani okuyucunun ruhundan alınan manaların olduğu şiirler. Ne kadar güzel bir yaklaşım değil mi? Şimdi seçici olanlarımıza seslenmek istiyorum. Ruhumuza göre şiirleri, bizler için en güzel şiirler olduğunu düşünen bir yazar var. Şimdi bizim oo güzelmiş deyip atladığımız şiirler var ya onlar değil şiirin en güzelleri. Bizim içimizde ki duygunun ta kendisi şiirin en güzeli. Yani bizim duygularımız. Bizi bize anlatan şiirler. Kendinden kaçmayıp yüzleşmeyi sevenler kendinizi anlatan şiirleri okuyun. Sizi size anlatsın. Umulur ki kendinizi bulasınız.