Osmanlı Devleti, toprak sistemini oluştururken hangi özellikleri esas almış olabilir?

Osmanlı Devleti ekonominin ve üretimin temelini oluşturan faaliyet olarak gördüğü, tarımsal ve hayvansal üretimin devamını sağlamak maksadıyla, toprak yönetiminde bazı hususları önemsemiştir. Buna bağlı olarak toprak yönetimi şekillenmiştir.

Geçmiş Türk İslam Devletlerinde de görüldüğü gibi, toprak yönetimi üç ana birime ayrılmıştır.

Mülk Arazileri: Halkın hak sahibi oldukları topraklardır. Öşür Toprakları, Müslüman tebaaya ait olan topraklardır. Her türlü tasarruf hakkı mal sahibine aitti. Bununla birlikte üretimi yapılan ürünler için yüzde on oranında Öşür Vergisi uygulanmıştır. Haraci Topraklar, gayrimüslim halkın sahibi oldukları topraklardır. İki farklı vergi türüne muhatap olan topraklar üzerinde tasarruf hakkı ise, mal sahibine aitti.

Vakıf Arazileri: Gelirleri ile, toplumsal amaçlı kurulmuş yapıların, ihtiyaçlarının karşılanması amaçlanmıştır.

Miri Arazi: Ülke genelinde çoğunlukla miri adı verilen araziler bulunurdu. Bu topraklar üzerinde ise hak sahibi doğrudan devlet idi. Boş kalmamak ve üretimin devamını sağlamak amacıyla, devlet tarafından, istekli çiftçilere verilmekteydi. Farklı modelleri bulunan Miri araziler üzerinde uygulanan yöntemlere göre çeşitlik bulunmaktadır. Buna göre, Havvass-ı Hümayun, geliri doğrudan hazineye aktarılan topraklardır. Paşmaklık, Padişah yakını ve ailesi üzerine ait olan topraklardır. Malikane, devlet yöneticilerine tahsis edilmiş arazilerdir. Yurtluk, sınır çevresinde görevli asker aileleri için tahsis edilen topraklardır. Ocaklık, kale yapımı ve tersane giderleri için tahsis edilen topraklardır.

Osmanlı Devleti toprak yönetiminde uygulamış olduğu politikalar ile, üretimin devamını sağlamak istemiştir.