Uzayda bir yolculuğa çıkacak olsaydınız nereye gitmek isterdiniz? Neden?
Bazen gitme isteğimiz o kadar uzaklara dayanıyor ki şehir veya ülke değiştirmek yetmeyecek gibi oluyor. Bizler hayalimizin peşinde gitmeyi elbette çok istiyoruz ama her zaman bu mümkün olmuyor. Çevresel etkenler ve toplumsal baskıların oluşturduğu örf adet ve geleneklerden bağımsız yaşamanın mümkün olmadığı gerçeği gitmek istediğimiz her an yüzümüze çarpılıyor. Gitmek bu kadar zor olmamalı. Ancak kafamızda ve yaşayışız tarzımızda ki gelişmelerin bizlerde oluşturduğu baskı da ki izler, kendimizi iyi hissetmemiz yerine insanların iyi hissettirilmesi yönünde çiziliyor. El alem ne der sorusu bir yana el alem seni iyi tanısın baskısı bunaltıyor. Gönüllerimizde ki sevgimizi dahi karşı cinse aktarırken duyduğumuz utanç bu baskının sonucudur. Dışımızda yaşayacağımıza içimizde kalmasına devam ettirdiğimiz her duygu bizleri psikolojik olarak rahatsız ediyor.
Her an patlayacak bomba gibi oluşumuz; insanların asık olan yüzlerinden, çatık olan kaşlarından belli değil mi? Şöyle bakalım etrafımıza kim mutlu diyebiliriz ki? Halbuki diğer dünya ülkelerinin gelişmişlik seviyelerini nasıl elde edildiğine bakarsak önce toplumun üzerinde ki baskıyı en aza indirdiğini görürüz. Bizlerin ise hayali bile vizyonsuz oluyor çoğu zaman. Bırakın uzaya yolculuğa çıkma hayalini köyümüze gitme hayalini bile kuramaz oluyoruz. Elimiz kolumu bağlı. Kimseyi sorumlu tutmuyorum demek olmaz. Herkes sorumlu. Toplum içerisinde yaşayan ve ferdi olarak kendi çevresini etkisi altında bırakan herkes sorumlu. Bu baskılar durduk yere oluşmuyor bizler den dolayı oluşuyor. Çalınan hayallerimize mi yanalım yaşadığımızı hayatın kalitesinin düşüklüğüne mi ? Zengin fakir ayrımı da yapılamaz bu konuda. Böyle yaşanılan bir toplumda zenginde olsan bir fakir de olsan bir. Ama yine de çalınmış hayalimin öğrenilmesi isteniyorsa belirteyim. Uzaya gitme isteğim hiç olmadı. Gidecek olsaydım da Jüpiter’e gitmeyi isterdim.