Uzun yıllar yaşadığınız bir ev, mahalle veya devam ettiğiniz bir okuldan ayrılmak zorunda kalsanız neler hissedersiniz?
Uzun yıllar yaşadığımız ev, mahalleden ayrılırsam kendimi çok kötü hissederim. Nedeni ise arkadaşlarımın olduğu, düşüp kalktığım, bisiklet sürdüğüm, top oynadığım mahalleden ayrılmak beni oldukça üzer. Kendi mahallemde o kadar çok anım var ki buraları terk etmek istemem. Bu mahallede her ev, her sokak, her alanda mutlaka tanıdığım biri vardır. En önemlisi bu kadar tanıdığım insanda, sevdiklerimden ayrılmak çok zor, çok kötü bir olur benim için. Komşuluk çok önemli bir kavramdır, oturduğumuz apartmanda herkes birbirini tanır ve kapılar kapatılmaz bile, evde bir malzeme eksikse utanmadan istediğimiz, yaptığımız yemekten bir tabak karşıda oturana da vermemiz ve daha bir sürü durumdan, bu kadar samimi bir ortamdan kimse ayrılmak istemez.
Devam ettiğim bir okuldan ayrılırsam da arkadaşlarımı, öğretmenimi çok özlerim. Yeni bir okul, yeni arkadaşlarla tanışmak oldukça zor bir süreç olabilir. Sınıfta tanıdığım, alıştığım arkadaşlarımdan ayrılmak istemem. Yanımda oturan sıra arkadaşımdan vazgeçmek ve en yakın arkadaşlarımı bırakmak, alıştığım anne, baba yerine koyduğum öğretmenimi bırakmak benim için acıklı bir durum olabilir. Zamanı gelince elbet ayrılacağız sürekli aynı kişiler ve aynı öğretmenle devam edemeyiz fakat sınıf ayrılmadan önce o sınıftan ayrılmak zor bir durumdur. Zorunlu nedenlerden dolayı ayrılacak zorunda kalırsam yeni ortama alışmaya çalışır ve eski arkadaşlarımın yerini sürekli ararım. Oturduğum mahalleden çok uzaklaşmazsam da arada eski mahallemi görmeye giderim ya da uzakta olursam yerlerini, bendeki olan değerlerini, anılarımı uzun süre unutamam.