Eskiden çok dürüsttüm. Sonra bir gün evde top oynarken yanlışlıkla vazoyu kırdım. Anneme de kardeşim kırdı dedim çünkü çok korkmuştum. Annemin bana kızmasından endişeleniyordum. Annem bana inandı ve kardeşime kızdı. O zaman bunun iyi bir şey olduğunu düşünmüştüm çünkü annem bana kızmamıştı ve işin içinden sıyrılmıştım. Daha sonra bunu kullanmaya karar verdim. Böylesi çok daha kolayıma gitmişti. Yalan söyleyince bazı sıkıntılardan kaçabiliyordum. Ama zaman geçtikçe ailem ve arkadaşlarım yalan söylediğimi fark ettiler ve bana güvenmemeye başladılar.
Bir gün mahallede oyun oynarken birinin penceresi kırıldı. Herkes kaçtı bir ben kaldım. Camı kırılan teyze beni gördü ve benim yaptığımı düşünüp annemi çağırdı. Anneme benim yapmadığımı söylememe rağmen bana inanmadı. Bana hep böyle yapıyorsun dürüst ol artık sana kimse inanmıyor dedi. O zaman anladım ki yalan söylemek insanların bana hiçbir şekilde inanmamasına neden oluyor. O gün annemden özür diledim ve bir daha yalan söylemeyeceğime dair söz verdim. Ama annem elbette bana inanmadı ve dedi ki bana söz verme dürüst olduğunu göster. Ben de o günden sonra hiç bir şekilde yalan söylemedim. Bunun da ailem ve arkadaşlarım yavaş yavaş farkına vardılar ve tekrardan bana inanmaya güvenmeye başladılar.