Efsane, masal, fabl gibi anlatı türlerinden modern romanda yararlanılması esere nasıl bir katkı sağlar? Düşüncelerinizi sözlü olarak paylaşınız.

Efsane, masal, fabl, hikâye ve anlatı türlerinin tamamı bugünkü modern romanın oluşmasındaki temel yapı taşlarıdır. Efsanelerin fablların ya da kısa öykülerin altında yatan temel istek bu yazılar ve anlatılar aracılığı ile bireye bir şeyleri kavratmak ve öğretmektir. Modern romanın da bu temel kaynaklardan yararlanması olumlu yönde bir katkıdır diye düşünüyorum. Bir efsaneden yola çıkılarak inşa edilmiş bir romanda imgelemlerin varlığı ve geçmişe gönderme yapılması bu eserlerin bu hikâyelerin de merak edilmesini sağlayacaktır.  Örneğin Sunay Akın, eserlerinde yoğun bir bilgi yağmuruna tutar insanı.  Ama bilgiyi o kadar güzel bir dil ile verir ki. Vietnam savaşının detaylarını sırf dönemde var olan bir oyuncak hikâyesinden yola çıkarak öğrenmek istersiniz.

Benzer bir örnek olarak yine modern roman üzerine çalışan İhsan Oktay Anar’ı ve İskender Pala’yı gösterebiliriz. İskender Pala bir Eski Türk edebiyatı profesörüdür ve eserlerinde Eski Türk edebiyatı terimlerini modernize ederek okuyucuya sunar.  Belki de birçoğumuz od ’un ateş anlamına geldiğini İskender Pala’nın kitabı sayesinde öğrenmişizdir. İhsan Oktay Anar’ın puslu kıtalar atlası eserinde ise denizcilik terimlerini eseri okurken bilinçaltında öğreniriz hatta amit adlı eserini anlamak için bir denizcilik sözlüğüne ihtiyaç duyabiliriz.

Modern romanın gelenekten yararlanmasının bir seçenek değil bir gereklilik olduğunu düşünüyorum.  Yeni ve eski harmanlanmaz ise insan kendini tanıyamaz ve anlayamaz.