Hz. Muhammed’in (s.a.v.) insanlığa rahmet oluşuna bir örnek yazarak açıklayınız.

Allahu tealanın Hz. Adem(a.s)’den itibaren yeryüzüne gönderdiği bütün peygamberler yani elçiler rahmettir. İnsanlar doğru yolda yani istikamet üzere olmadıklarında kötü amellerde bulunduklarında başkalarına zarar verdiklerinde aslında kendilerine de zarar vermiş olurlar. Hem bu dünyada da hem öteki dünyada da bunların zararlarını görmektedirler. İyilik ve güzellik toplumlarda ve dünyada hakim olduğunda hiç kimse haksızlığa uğramadığı gibi kimsenin de hakkına gaspta bulunulamaz. Adaletin olduğu bir yerde olağan olarak rahmet olacaktır. Şöyle düşünelim insan kelimesi unutmaktan gelmektedir. İnsanoğlu ilk unutandır. Peki insanoğlu neyi unutur? İnsan doğru yolu, ona emredileni, iyi olanın bilincini, Allahu tealanın ondan isteklerini unutur. Bu unutma dönemlerinde de devreye tekrar güzellikleri diriltecek elçiler, uyarıcılar gönderilir.

Hz. Peygamberimiz de bu güzellikleri yeniden gün yüzüne çıkarmış ve hak kavramını ortaya koymuştur.  Hata yapmaya meyli olan insanları uyardığı gibi insanlara da yol göstermişti. Peygamberimiz yaşadığı bir olay var ki bu başlıca rahmet Peygamberi olduğunun bir kanıtıdır. Peygamber efendimiz amcasının ve eşi Hz. Hatice annemizin ahirete irtihâl etmesinin ardından Peygamber efendimize uygulanan zulüm miktarı da atmıştı. O noktaya geldi ki Peygamber efendimiz yanına yol arkadaşı Zeyd’i alarak  Mekke’ye 120 km mesafesi bulunan Tâif’e doğru yol aldı. On gün kalarak oradaki halka İslamı tebliğ etti. Toplumun önde gelenleriyle görüşüp onlara Allahu tealaya tevhid esasınca inanmalarını öğütledi. Putperest olan Tâifliler bu duruma çok kızdılar ve Peygamber efendimizi taşladılar. Peygamber efendimiz böyle bir muamele gördüğü halde Tâif halkına bedduada bulunmadı. Efendimiz bir lanetçi olmadığını alemler rahmet olarak gönderildiğini onların hakikati bilmediklerini söyledi. Şayet bilselerdi bunu yapmayacakları söyledi.