İnsanın yüreğinin bir kapısı olsaydı siz o kapıyı nasıl açardınız?

İnsanın yüreğinin kapısını neden açmak istediğime bağlı olarak değişir, desem çok da yanlış konuşmuş olmam sanırım. İnsanın yüreğinin kapısı olayların değişikliğine göre çeşitli çeşitli kapalıdır.

Örneğin bir annenin yüreğinin kapısını açmak çok kolaydır. “Anneciğim, o geziye bütün arkadaşlarım gidiyor. Ben de gitmek istiyorum.” Anneniz bu teklifiniz karşısında sizin için delicesine endişelenecek olsa da kabul edecektir, çünkü o ana yüreğidir ve çocuğunu asla kırmak istemeyecektir.

Bir yüreğin kapısını açmak için, yüreğinin kapısını açacağınız kişiye bir güven ve sevgi vermiş olmanız gerekmektedir. Çünkü bir insan, kim olursa olsun size güvenmiyorsa veya sizi sevmiyorsa veya ona saygı duyduğunuzu düşünmüyorsa, konu ne olursa olsun yüreğinin kapısını sizlere kapatacak ve açmak istemeyecektir.

Bir insanın yüreğinin kapısı karşı tarafa duyduğu sadakat, güven ve duyarlılık çerçevesinde açılır. Yani bu aslında bir birikimdir, kısa zamanda gerçekleşmesi mümkün değildir. Örneğin bir anne çocuğunun bir yere gitmesine evet, izin verir ama izin vermesi için öncesinde o çocuğun ona bir güven vermiş olması gerekmektedir. Örneğin tanımadığı kişiler ile konuşan, hatta onlar ile oyun oynamak isteyen, onların peşinden giden, önüne arkasına dikkat etmeyen, istediği bir şeye koşan ve bunu habersiz yapan bir çocuğun gitmesine annesi asla izin vermez.

İnsan ilişkilerinde de durum böyledir. İnsan yeni tanıştığı insana güvenir, çünkü güvenmek zorundadır. Hakkında hiçbir şey bilmediği birinin yalan söyleyeceği aklına gelmez, gelirse bu kötü niyettir. Burada güvenden kastım, onun doğruyu söyleyip söylemediği yoksa başka konularda elbetteki güvenmez. İşte bu noktada karşı taraf güven kazandığında, kalplerin kapısı her zaman açılacak; güven kaybettiğinde de o kilidi kimse açamayacak.