En Sevdiğim Oyun
Çocukken en sevdiğim oyun körebe oynamaktı. Büyük bayram yemeklerinde ya da özel bir güne ihtiyaç duymadan yapılan toplantılarda, kuzenlerim ve ben kendimize bir oda bulur, oraya hep birlikte dolar ve körebe oynardık. Işığı kapatarak oynadığımız bu oyun bizi son derece eğlendirirdi.
Aramızdan birini çoğunlukla diğerlerine torpil geçerek ya da gerçekten sayarak seçer, onun gözlerini babaannemin başörtüsü ile bağlardık. Ah, ne güzel günlerdi o günler demeden geçemiyorum şimdi. Bazen onun örtüsü eksik kalırdı, biz de ya iki örtü ile bağlardık ya da ebenin kafasına şapka taktırırdık.
Kalabalık bir aile olmamız dolayısıyla, oldukça fazla sayıda kuzenim var. Topladığımda 21-22 sayılarına ulaştıdığımızı hesaplamıştım. Hele ki sonradan olanlar sayımızı iyice arttırdı. Her toplantıda en az 10 kuzen o odaya girip, oyunumuzu oynardık. Dışarısının güvenli olmadığı konusunda bizleri uyarıp, geceleri sokağa salmayan annelerimiz, o patırtıyı bir gecelik yok sayar ve odanın bir tanesini bize tahsis ederdi. Hem orada kimseye zararımız olmazdı, hem de birer çocuk olarak gerçekten eğlenirdik.
Şimdilerde ise o günleri özlemek dışında bir şey gelmiyor içimden. Geri gelmeyen çocukluğum ve hiçbir anımda o günlerden aldığım kadar keyif alamadığım varsayılınca, içime bir hüzün çöküyor. Çocukluğunuzun kıymetini bilin, çocuklar. Şayet o günler bir daha gelmiyor.
Son zamanın çocukları artık körebe, saklambaç gibi oyunlardan keyif almıyor. Onlar için varsa yoksa bilgisayar, telefon, tablet oyunları. Oysa onlar bizim aldığımız keyfi asla alamayacaklar. Çocukların bir an önce teknolojiden uzaklaştırılmasının gerektiği şu yıllarda, körebe oynamanın keyfine varamayan çocukların olduğunu bilmek insanın içine hüzün dolduruyor.