Son yılların çocuklarının olduğu gibi benim çocukluğum da barbie bebekler, uzaktan kumandalı arabalar ve konuşan, ağlayan, acıkan bebekler ile geçti. Bizim de eskiler gibi safinaz bebeklerimiz vardı ama daha gelişmişleriydi.

Benim en sevdiğim oyuncağım bir kız çocuğu olmama rağmen uzaktan kumandalı arabamdı, onunla oynarken eğlenir, onu oradan oraya taşırdım. Ayrıca konuşan, el şaklaması ile oynamaya başlayan dansöz bebekler de favorimdi. Biz onlarla oynarken, bizi görüp içlenen ninelerimiz ve dedelerimizin iç çekişlerini hiç unutamam.

Onlar bizler kadar varlıklı hayatlar süremediklerinden, o zamanın bebeklerini dahi alamazlar kendileri dikerlermiş. Elektriğin olmadığını ve gaz lambası ile bebek dikmek için gece yarılarına kadar uğraştıklarını, dünyanın yükü dolayısıyla da onlarla hiç oynayamadıklarını hep anlatırlar.

Bir gün babaannemin, yeni yetme bir kız iken; bulaşık ve çamaşırı elinde yıkadığını duyduğumda çok şaşırmıştım. Bizler bulaşıkları makinaya atmaya üşenirken onlar bir bir ellerinde yıkıyorlarmış. Gerçi elektriğin olmadığını duyduğumda bu kadar şaşırmamış olmam da komik. Babaannem iş yapmaktan evcilik oynamaya bile fırsat bulamadığını, asıl evciliği gerçek manada yaşadığını anlattığında daha küçük olduğum için, inanamamıştım ama şimdi bakınca, yüzündeki kırışıklıklar her şeyi belli ediyor.

Önceden bu teknoloji yokmuş. Belki babaannemin de en sevdiği oyuncak bebekti hatta belki tek oyuncağıydı ama onun bebeği bezden ve kendi elleriyle dikilmişti, benim bebeğim ise başka birinin yaptığı, el şaklatınca şarkı söyleyip oynamaya başlayan bebek.