Oldukça kararsız ne yapacağını bilmeyen en ufak bir karar verme aşamasında kendini büyük bir karmaşanın ortasında bulan tuhaf bir insandı. Durumunun farkındaydı ancak bundan nasıl kurtulacağını da bilmiyordu. Sınıf arkadaşım Ali’nin kararsızlığı ve hayat karşısında hiçbir çaba ve hırs duymaması onu gün geçtikçe daha bağımlı ve daha içe kapanık bir insan haline dönüştürüyordu. Ali’ye yardım etmek Ali’nin bu çaresizliğine son vermek ve onu içinde bulunduğu bu karanlıktan çekip almak istiyordum. Ancak ne benim ne diğerlerinin buna gücü yetmiyordu. Çünkü Ali karanlığın içerisinde debelenmeye alışmış ve zaman zaman bunu kabullenmekle yetinmişti. Ali’nin bu karanlıktan çıkabilmesi için çok çabaladım ancak zaman sonra anladım ki Ali’yi içinde bulunduğu karanlıktan yalnızca kendisi çıkarabilirdi.

İnsanın kendine yakmadığı mum, başkasının ışığında yürünecek yolu yarım bırakır derdi dedem hep. Anladım ki Ali’nin kendine bir mum yakmasının zamanı geldi de geçiyordu.

Ali’nin bir birey olabilmesi ve kendi bağımsızlığını kazanabilmesi için yalnızca kendi azmine ve kararına ihtiyacı vardı.

Ve bir gün Ali yapayalnız kaldığında çok önce vermesi gereken o kararı verdi.

Düştüğünde kalkacak cesaret kuvvet ve kararlılığı kendini en çaresiz hissettiği anda bulmuştu.

Şimdi Aliye nasıl başardın diye sorduklarında Mustafa Kemal Atatürk’ün şu cümlesiyle cevap veriyor: milletin bağımsızlığını yine milletin azim ve kararı kurtaracaktır.

1. Kemal Atatürk